15 March 2006

Meer EXPO '58 plattegronden


Tafeltje op 3 poten op de EXPO '58 tentoonstelling. Leuk maar niet erg practisch, want past nooit opgevouwen in je jaszak...


Het omslag van een EXPO '58 promotie boekje, in dezelfde jaren '50 tekenstijl als het tafeltje, maar gezien vanuit een andere richting. EXPO '58 items zijn niet makkelijk te vinden omdat het meeste naar vaste verzamelaars gaat, zei de boekverkoper me toen. Gelukkig was ik ze deze keer te snel af.


De plattegrond in het EXPO '58 boekje, in frisse pastelkleur.

14 March 2006

Atomium by night



Overdag blinkend in de zon, 's-nachts stralend als een futuristische vuurtoren. Na bijna 50 jaar nog steeds adembenemend mooi en haast te vervreemdend om echt waar te zijn. In 1958 konden de bezoekers uit alle uithoeken van België hun ogen waarschijnlijk helemaal niet geloven.



Om de EXPO '58 bezoekers duidelijk te maken dat ze hier een 165 miljard keer vergroot ijzerkristal zagen, knipperde de verlichting zo dat het leek of je electronen in hun baan rond zag circelen, waardoor het nachtelijke Atomium op oude filmopnamen nog ongrijpbaarder lijkt. Nu was de verlichting continu aan, maar hopelijk kunnen ze ook nu weer de electronen-stand inschakelen.



(Alle foto's door Vijfke & Varjak, trouwens.)

13 March 2006

Atomium



Het Atomium staat weer te blinken in de zon! Een paar jaar geleden was het Atomium nog slechts een dof overblijfsel van EXPO '58 en was er weinig meer over van het symbool van het na-oorlogs optimisme en het geloof in de toekomst. De dofgrijze aluminium bollen maakten een treurige indruk in de nieuwe eeuw en het bouwwerk stond zelfs op de nominatie om gesloopt te worden. Een belachelijk idee natuurlijk en eigenlijk net zo absurd als het idee om het ooit neer te zetten.



Gelukkig hadden de Belgen er zo'n 18 miljoen euro voor over om de vreemdste constructie ter wereld op te knappen. En het ziet er weer net zo stralend en futuristisch uit als in 1958. Ter ere van de heropening, vorige maand, was er in het verbouwde restant van het amerikaanse paviljoen een tentoonstelling over EXPO '58. Veel foto's, maquette's, asbakken en serviezen en planken vol miniatuur Atomiumpjes. Niet allemaal even smaakvol uitgevoerd, maar ook mensen met een minder moderne smaak wilden natuurlijk een souvenir mee naar huis nemen.



Het groene boekje op de eerste foto heb ik niet gejat van de tentoonstelling, maar stond al een tijdje bij mij in de kast. Met het bijna 50 jaar oude plattegrondje in het boekje kun je nog steeds de weg vinden op het voormalige EXPO terrein. De prachige bouwwerken die hier ooit stonden moet je er zelf maar bijdenken. Of kijk hier.










05 March 2006

Dollartekens?



Hoera, de nieuwe Brusselmans! Hoewel volkomen genegeerd door de serieuze Nederlandse literaire critici blijft d'n Herman toch maar dapper boeken schrijven. Jaren geleden schreef hij een paar prachtboeken over liefde, verlangen, eenzaamheid en drankzucht. Altijd weer op zoek naar het onvindbare Droommeisje. Maar aangezien hij al weer een jaar of tien gelukkig is en de huur toch moet worden betaald, is de autobiografische fictie vervangen door de fictieve autobiografie. Ofwel een eindeloze stroom onzin over de belevenissen van de beroemde schrijver Herman Brusselmans, met veel anecdotes over grootvaders en -moeders, ooms en tantes en andere legendarische personen uit Hermans gelukkige jeugd op het Vlaamse platteland. Dit alles wordt dan weer onderbroken door stukjes waarin de schrijver Herman Brusselmans een boek aan het schrijven is en hoe zwaar het toch niet is om weer eens 300 bladzijden te moeten vullen. Jaja, je maakt wat mede! In het beste geval levert het een boek op met vermakelijke 'avonturen' van HB, afgewisseld met meer serieuze stukken over Het Leven Zelve, dat eigenlijk niet zo veel voorstelt. In het ergste geval krijg je dit nieuwe boek van HB: pure nonsens. Het gaat nergens over en er staat geen zinnig woord in, maar het is wel heel erg grappig. Ontspoorde dialogen, overbodige opmerkingen, uitgebreide anecdotes die niets met het verhaal te maken hebben, onzinnamen van personages en altijd weer het aanprijzen van de geweldige schrijver Herman Brusselmans. En dan op blz 64: "Bovendien vind ik het niet kies om dingen aan het papier toe te vertrouwen die je net zo goed kan weglaten. Dankzij deze opvatting ben ik de schrijver geworden zoals er verder bijna geen zijn in Vlaanderen." Flauw? Misschien, maar na 60 bladzijden onzin gelezen te hebben kan ik er de humor wel van inzien. Literaire prijzen zal hij er alweer niet mee winnen, maar ik ben weer blij met de nieuwe Brusselmans, uitermate geschikt om je op te vrolijken in deze duistere tijden. Kortom: hoera, de nieuwe Brusselmans!! Tsjoelala. Tsjoelala.