26 februari 2005

LA vanuit de lucht. Over 10 uur zijn we weer terug in koud, nat, klein en aangeharkt Nederland.

25 februari 2005

Hooverdam, Nevada. En in mijn derde Amerikaanse staat geweest: Arizona, halverwege de dam ligt namelijk de staatsgrens. De klok op de linker inlaattoren geeft Nevada-tijd aan, de klok op de rechter inlaattoren een uur later, de Arizona-tijd. Dankzij de stroom die de Hooverdam opwekt, kon eindelijk dit deel van de VS tot ontwikkeling worden gebracht. Zonder airco's en ventilatoren wilden er namelijk niet veel mensen wonen in deze woestijn. Las Vegas is nu nog steeds een van de snelst groeiende steden van de VS. Van hieruit teruggereden naar Shafter, dwars door de Mohave Desert. Cactussen en Yoshua-trees in de woestijn, Captain Beefheart in de cd-speler, de perfecte soundtrack voor deze rit.

EEE-lec-tri-ciii-tyyyyyy!!!!!

24 februari 2005

Minder bekende neons aan het einde van The Strip, de grote patserige casino's zitten een paar mijl verderop. Zelfs nog een paar dollar in een speelautomaat gegooid en niet eens stinkend rijk geworden. Maar ook geen half fortuin weggesmeten, zoals veel mensen hier, die een jaar of langer sparen voor de trip van hun leven en om 10 uur 's-morgens met een kartonnen beker achter een automaat zitten. En wat een lelijke vloerbedekking in al die casino's!

23 februari 2005

Death Valley, een van de droogste en heetste plaatsen ter wereld? Zo niet in februari 2005: de weg richting Zabriskie Point is helaas afgesloten wegens 'washouts'. Door overstromingen na de zware regenval is er een laag modder en steengruis op de weg achtergebleven, waar wij met onze Dodge Neon niet doorheen komen. We moeten nog een stuk naar het noorden voor we de grens met Nevada over kunnen steken. Ondertussen begint het alweer te schemeren, maar gelukkig zijn we Death Valley uit voor het echt donker wordt. We volgen Route 95 richting Las Vegas, links van ons ligt Area 51. Geen verdachte lichtjes in de donkere lucht, wel veel reclameborden met UFO's en groene mannetjes met grote ogen. Las Vegas ligt nog 60 mijl verder, maar we zien de gloed al voor ons in de lucht. Na twee dagen Yosemity en een dag in Death Valley lopen we vanavond met modder aan onze schoenen over The Strip: eindelijk weer een stad!

22 februari 2005

Na een paar uur lopen eindelijk aangekomen bovenaan Vernal Falls, die achter het hekje 100 meter naar beneden stort. Terug namen we de kortere route: de Mist Trail, een steil pad door de nevels van de waterval. Alsof deze tocht niet genoeg was, wilde ik dezelfde middag ook nog de sequoia's zien in Mariposa Grove, in het zuiden van Yosemite Park. Na een uur door de steeds diepere sneeuw te hebben gelopen, was het al te donker toen ik hier aankwam en zag ik door de bomen geen bos meer. Maar de terugweg door de sneeuw bij volle maan was onvergetelijk.

21 februari 2005

In het midden onze riante twee-kamer bungalow (slaapkamer + douche), sfeervol gelegen aan de Merced River, net buiten het Yosemite National Park. Met een gaskachel die het niet deed (wel toeslag voor betaald :-) en een tv met 1 kanaal, de beloofde film werd nooit uitgezonden. Avondeten bestond uit brood met kaas en avocado salade. Dus maar vroeg gaan slapen en morgen uitgerust de wildernis in.

20 februari 2005

Wat is er te doen in Sacramento? Inderdaad niet veel bijzonders: een nagebouwd cowboystraatje (Old Sac) en het Capitool zijn de grote attracties. In het Capitool is ook een museum over de geschiedenis van Sacramento en Californië: mooie oude boeken en landkaarten en de originele kantoren uit 1906, net een filmdecor. In de gangen hangen de portretten van de vroegere gouverneurs, waaronder Ronald Reagan. De museumwinkel staat voor de helft vol met artikelen met Reagan er op: posters, ingelijste foto's, beschilderde borden, allemaal erg smaakvol. Opmerkelijk is dan ook de Ronnie Reagan Calendar met cheezy film- en reclamefoto's van een jonge Reagan en zijn beste citaten. Hopelijk kunnen we over 20 jaar ook nog eens lachen om de huidige president.

19 februari 2005

Fort Point, gebouwd tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, onder de Golden Gate Bridge uit de jaren '30. Achter het fort sprong Kim Novak in het water in Hitchcock's 'Vertigo' en James Stewart sprong haar na en haalde haar er weer uit. Nu sluit een hek de doorgang af: om cinefiele zelfmoordenaars tegen te houden? Voor de zekerheid staan er ook nog twee politie-auto's paraat.

18 februari 2005

How I love ya,
How I love ya
How I love ya,
How I love ya Frisco!

How I love ya,
How I love ya
How I love ya,
How I love ya
Oh, my hair is getting good in the back!

Every town must have a place
Where phony hippies meet
Psychedelic dungeons
Popping up on every street

GO TO SAN FRANCISCO...

(Vandaag geen tijd om iets te schrijven...)

17 februari 2005

Vanuit Monterey Bay de hele morgen op een bootje de oceaan op om grijze walvissen te zien, dus eigenlijk zou het nu over Moby Dick moeten gaan. Maar die staat nog altijd ongelezen in de kast en veel meer dan een staart boven water en een paar keer "there she blows!" werd het niet. Wel tientallen opspringende dolfijnen, overal rondom onze boot. Verder een zeeotter, zeeleeuwen in de haven en net gevangen inktvis op de kade. Smaakte gefrituurd ook erg goed, verser krijg je het niet. 's-Middags naar het fantastische Monterey Bay Aquarium: behalve saaie vissen en haaien ook leuke zwartvoet-pinguins en zeeotters, -sterren, -egels en -komkommers. Bijzonder mooi zijn de jellyfish (klinkt toch een stuk beter dan kwallen): prachtige vormen, kleuren en bewegingen. Er blijkt zelfs een Phialella zappai te zijn: Zappa is overal!

16 februari 2005

De Bixby Creek Bridge bij Big Sur. Hier beneden zat Jack Kerouac toen hij zijn gedicht "SEA" - 'Sounds of the Pacific Ocean at Big Sur' schreef. Verderop in de kloof moet de cabin staan waar hij een tijdje woonde. In 1960 is Kerouac een beroemd schrijver en hij wordt steeds vaker lastig gevallen door 'fans'. Om bij te komen van alle drukte en aandacht in San Francisco denkt Kerouac hier rust te vinden. Aanvankelijk gaat het goed en is hij tevreden met het alleen zijn en het eenvoudige leven in de natuur. Maar zijn vrienden komen hem opzoeken en nemen wijn, drank en vrouwen mee en natuurlijk laat Kerouac zich meeslepen in het zoveelste feest. Dit delirium doet hem twijfelen aan alles: vriendschap, beroemdheid, religie, liefde. Uiteindelijk wordt hij wakker en neemt zich voor er maar het beste van te maken, bij gebrek aan andere opties, en hij schrijft het boek "Big Sur". Negen jaar later zal hij zich uiteindelijk hebben doodgedronken.

15 februari 2005

De hele maand is het al noodweer in Californië, met stormen en landslides in LA, maar tot nu toe hebben we geluk gehad. Tot vandaag: we rijden van Shafter richting San Luis Obispo en de lucht wordt grijzer en het begint te regenen. Als we de heuvels over zijn en voor het eerst de Pacific zien is het water niet alleen beneden ons. We volgen Route 1 naar het noorden, naar San Simeon , een klein dorpje met vooral motels en restaurants. Want rechts in de heuvels, vandaag onzichtbaar in de mist, ligt Hearst Castle , het landgoed van krantenmagnaat W.R. Hearst. Welbekend van de film Citizen Kane, die niet helemaal op waarheid is gebaseerd, weet ik nu. Met een busje worden we van het bezoekerscentrum naar 'de ranch' gebracht. Door de mist zien we de witte gebouwen op de heuveltop pas als we vlakbij zijn. Eerste halte: het buitenzwembad, helaas zonder het fameuze uitzicht op de Pacific. Dan snel door naar het hoofdgebouw, ofwel het Casa Grande in goed amerikaans. Vanaf de jaren '20 bouwde WRH hier zijn kasteel, ingericht met antiek afkomstig van europese veilingen. Wat niet werd ingebouwd, werd zolang opgeslagen in kratten: dat klopt wel in de film. Maar volgens de biografie van Marion Davies was het in de jaren '20/'30 één groot feest met tientallen gasten in Hearst Castle en geen leeg en eenzaam huis, zoals Orson Welles het in zijn film liet zien. Marion Davies was al een populaire actrice die de overdreven aandacht in de kranten van WRH eigenlijk niet nodig had. Dat ze niet echt een goede actrice was, wist ze zelf ook wel: "I couldn't act, but the idea of silent pictures appealed to me, because I couldn't talk either." (Ze stotterde namelijk.) Behalve een paar korte stukjes in het bezoekerscentrum, heb ik nooit een film met Marion Davies gezien. Toch is ze mijn favoriete silent movies actrice, vanwege haar leuke en niet pretentieuze autobiografie! Na twee rondleidingen en een film in het National Geographic Theatre dalen we af, terug naar San Simeon. Daar vinden we een kamer in het Silver Surf Motel, 200 meter van de rand van het continent. Morgen volgen we Route 1 verder naar het noorden.

14 februari 2005

Denkend aan Californië / zie ik breede spooren / traag door oneindig / grasland gaan / Etc. Een spoorwegovergang ergens tussen Shafter en Bakersfield, in een uitgestrekt landschap met eindeloze rijen amandelbomen, onverstoorbare ja-knikkers en heel veel grasland. Ver daarachter de horizon. En om de rust te verstoren: goederentreinen die een langgerekt getoeter laten horen als ze een overgang passeren, ook 's-nachts. Nog meer clichees uit amerikaanse films die dus gewoon waar zijn.

13 februari 2005

Onderweg van Shafter naar LA komen we langs een afslag met grote borden LANCASTER en PALMDALE. In de auto luisteren we naar 'Village of the Sun'. We zijn op weg naar LA om het graf van Frank Zappa te bezoeken. Helaas heb ik hem nooit zien optreden, ik leerde zijn muziek kennen net voor hij zijn laatste concert in Nederland gaf en Rotterdam was toen nog te ver voor ons. Nu ben ik aan de andere kant van de wereld op zoek naar een stukje gras. Na lang zoeken vinden we, verstopt tussen grijze kantoren, de inrit naar Westwood Memorial Park , een grasveldje met grote oude bomen, waar je met de auto omheen kunt rijden: amerikanen houden tenslotte niet van lopen, ook niet op begraafplaatsen. Op goed geluk beginnen we de plat in het gras liggende stenen te lezen, op zoek naar Lew Ayres: Zappa ligt daarnaast, zonder steen. Met behulp van vriendelijke mensen met een plattegrond vinden we tenslotte graf D-100: een smal stukje gras met vrolijke gele boomblaadjes in plaats van een zware steen. Verder niets. Alleen stilte en Roxy & Elsewhere in mijn hoofd. "Hello hello . . . Hey. . . Alright! Pardon me, folks. The name of this song is Penguin in Bondage..."

12 februari 2005

Palmbomen in februari, altijd prettig. Hier bij de shopping-mall in Bakersfield. De brede wegen zijn heerlijk om te rijden, maar minder handig als je over wilt steken. Wij waren dan ook de enigen die dat probeerden, de amerikanen pakken gewoon de auto als ze naar de winkels aan de andere kant willen. Aan de overkant ligt toch ook een enorme parkeerplaats en anders moet je met je boodschappen lopen!

11 februari 2005

Precies een jaar geleden kwam ik aan in Los Angeles, voor mijn eerste bezoek aan de VS. Voordat we door de controles heenwaren en we onze huurauto hadden opgehaald, was de vrijdagavondspits al begonnen. In de regen konden we aansluiten in een langzaamrijdende stoet pick-ups, limo's en enorme trucks. Een van de culturele hoogtepunten van de dag was deze giant donut: Springfield is overal! Wazig van de vlucht en het slaapgebrek trok Amerika aan mij voorbij. Onderweg stopten we bij een diner voor een burger en een cola: dus zo zien amerikanen er in het echt uit! Alsof ik wakker werd in een aflevering van Roseanne. 's-Avonds sliep ik in een Wonder Years slaapkamer met football-team foto's aan de muur. Eerste indruk: alle clichees over Amerika zijn waar!

Ship Ahoy!

Vanavond twee locale bandjes in de kroeg gehoord: FOAM wordt elke keer beter, maar het stoner-rock gezelschap Zeus dat daarna speelde was me iets te luid en eentonig, dus op tijd naar huis. Gelukkig ligt Waka/Jawaka altijd in de auto en thuis vond ik dit! Wordt het toch nog laat vanavond.

De 21-ste eeuw (II)

Nog een tekening van Opland: deze staat sind 1989 bij mijn boeken van Salman Rushdie. In 1999 was Salman Rushdie levend en wel in Amsterdam voor een lezing en een signeersessie bij boekhandel Scheltema en kon ik hem bedanken voor zijn prachtige boeken. Naar aanleiding van de internationale cartoonrellen zei de leider van de shi’itische Hezbollah-beweging Sayed Hasan Nasrallah vorige week: ‘Deze hele ellende zou nooit zijn gebeurd als de fatwa tegen Salman Rushdie was uitgevoerd.’ (VK 03/02/06) En als het aan dit soort relimoefties lag aten we zeker ook allemaal geen varkensvlees meer en dronken we geen alcohol. Dit gaat niet alleen om het vrije woord, dit gaat om vrijheid en tolerantie op alle gebieden!

De 21-ste eeuw

En in de 21-ste eeuw is er nog steeds niets veranderd. Toen ik een paar weken terug met dit blog begon, dacht ik dat het vooral een leuke etalage zou worden voor muziek, boeken en foto's. Maar nu overal in de wereld humorloze fanatici zich misdragen en ambassades vernielen, zijn er belangrijker dingen te melden. Deze tekening van Opland staat al 15 jaar in mijn boekenkast en is helaas nog steeds actueel. Printen en voor het raam hangen!

Visjes

Fluoricerende diepzeevissen?